yaşamayı reddediyorum
gözlerine bir daha bakamamak,
asla dokunamayacak olmam. bunlara iyice alışmaya çabalıyorum.
o gözler ki yepyeni bir hayattı.
canlılığın diriliğin dışavurumu.
çiçekler istiyorum seni çiçeklere benzetiyorum. ama onlar çiçek.
mevsimlik, kısa ömürlü.
düşümdeki sevgilim. yaslanacak bir omuz bir göğüs.
duvarlar koltuklar ve yatağım ama onlar çok sert, betondan ve tepkisiz.
beraber ağlayabilmek.
dokunduğunda damarlarında akan kanı hissedebilmek.
tıpkı gerçek gibi. benliğim gibiydi.
bir kalp bir nefes. herşey birer taklit miydi.
hissedebilmek. artık bana dair hiç bişey hissetmiyor musun
yok muyum ben.
sevgi aşk gelip geçici miydi.
SIKICI mıydı yani.
3-5 aylık mıdır hayat paylaşmacalar.
günün birinde ayrılmak üzerine midir bütün ilişkiler.
böyle mi yola çıkmalıyım her defasında.
öldüğümde bir tek anam mı ağlayacak ardımdan o da 40ım çıkana kadar işte.
beni toprağa verirken birileri
eş dost sevdiklerim
ömürlük yarim diyebileceğim bir insan evladı olmayacak mı cesedimin başında.
özel hayatım bir bilgisayar dolusu klasörden mi ibaret kalacak
bu <parasızlık eşittir sosyal olamama> girdabında.
ben çabalamam arkadaş anlamıyo musun.
geçmişi tek başıma silemem
ve bunu da yapmam zaten.
buraya kadar geldim bundan sonra da giderim
yalnızlık sırtımda
inadım omuzlarımda
tek başıma silkemem üzerimden
ve yanaşacağım da yok zaten.
ohh rahatladım
şimdi iyiyim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder